Ochrona warzywOgród

Wiechońka miniarkowa (Diglyphus isaea) skutecznym sposobem zwalczania miniarek

Rate this post

Biologiczna ochrona roślin jest najbardziej popularną metodą walki ze szkodnikami pod osłonami. W szklarni dość często pojawiają się miniarki, które mogą powodować znaczne szkody w uprawach pod osłonami. Wiechońka miniarkowa jest jednym ze skutecznych sposobów zwalczania miniarek w uprawach szklarniowych.

 

Wiechońka miniarkowa – charakterystyka

Zaliczana jest do pasożytniczych błonkówek. Wiechońka miniarkowa jest naturalnym wrogiem miniarek. Postacie dorosłe dorastają do 2-3 mm długości, są metalicznie zielone, ponadto mają krótkie czułki. Miny powstałe w wyniku żerowania miniarek stanowią wąskie korytarze znajdujące się na wierzchniej stronie liścia. Rozwój błonkówek odbywa się wewnątrz miny, ale na zewnątrz larwy. Wiechońka miniarkowa wykorzystywana jest do zwalczania wszystkich stadiów larwalnych miniarek. Samica wiechońki paraliżuje, a następnie doprowadza do śmierci żerującą wewnątrz miny larwę miniarki (najczęściej preferuje stadium drugiego i trzeciego). Następnie samice błonkówki składają jaja w minie (która powstaje w wyniku żerowania miniarek), tuż obok larwy. Larwy Diglyphusa żywią się martwą larwą miniarek. Samica w ciągu całego swojego życia może złożyć od 200 do nawet 300 jaj.

Samica wiechońki miniarkowej paraliżuje, a następnie doprowadza do śmierci żerującą wewnątrz miny larwę miniarki.

 

Rozwój pokolenia tej pasożytniczej błonkówki trwa 14 dni (przy temperaturze ok. 25 ºC). Długość życia postaci dorosłych wynosi od 10 do 30 dni. Owady dorosłe dodatkowo odżywiają się hemolimfą młodych stadiów larwalnych miniarek. Powoduje to znacznie szybsze zmniejszenie liczebności populacji szkodliwych miniarek.

Znaczenie wiechońki miniarkowej w uprawach pod osłonami

Miniarki najczęściej atakują pomidory, ogórki i paprykę. Mogą również zasiedlać rośliny ozdobne. Larwy miniarek wygryzają w liściach miny. Przy dużym nasileniu mogą spowodować nawet całkowite zniszczenie blaszki liściowej. Szkody powodują także postacie dorosłe. Bardzo ważne jest regularne przeprowadzanie dokładnych i systematycznych obserwacji roślin przez cały cykl produkcji szklarniowej w celu zlokalizowania liści ze skupiskami postaci dorosłych lub z minami znajdującymi się na liściach.

wiechońka miniarkowafot.: Owned by the author
Miniarki najczęściej atakują pomidory, ogórki i paprykę.

Biologiczna ochrona roślin pod osłonami jest niezwykle popularną i efektywną metodą zwalczania szkodników i stanowi nieodzowny element nowoczesnej technologii upraw szklarniowych. Do zwalczania miniarek wykorzystuje się dwa gatunki pasożytniczych błonkówek Dacnusa sibirica i Diglyphus isaea. Diglyphus isaea stosowana jest do eliminacji populacji miniarek w uprawach pod osłonami i stałej kontroli liczebności tego szkodnika. W momencie, gdy nasilenie miniarek jest duże, pomocny jest wówczas dziubałeczek mączlikowy (Macrolophus caliginosus).  Wykorzystuje się go nie tylko do zmniejszenia populacji mączlika oraz przędziorków, lecz również do eliminacji larwy miniarek.

Stosowanie wiechońki miniarkowej w uprawach pod osłonami

Wiechońkę miniarkową (Diglyphus isaea) wykorzystuje się najczęściej w uprawach pod osłonami: głównie pomidora, ogórka, papryki oraz roślin ozdobnych, m.in. gerbery i chryzantemy. Pasożytnicze błonkówki wprowadza się do szklarni w specjalnych plastikowych butelkach (zawierających owady dorosłe). Wypuszczenie wiechońki miniarkowej do obiektu rozpoczyna się po przeprowadzonych regularnie lustracjach – po stwierdzeniu obecności pierwszych min na liściach. Świadczą one o występowaniu miniarek w szklarni i stanowią sygnał do rozpoczęcia walki z nimi.

Dawka Diglyphusa w zależności od liczebności populacji miniarki, jaka występuje w danym momencie w szklarni powinna wynosić od 0,25 szt./m2 do 0,5 szt./m2. Przy dużym nasileniu szkodnika, o czym świadczy obecność wielu min zarówno na pojedynczych roślinach, jak również na całych rzędach lustrowanych roślin – kolonizację należy powtórzyć kilkukrotnie (najczęściej raz w tygodniu). Najlepiej wiechońkę wprowadzać do obiektu w godzinach porannych lub wieczornych. Aby zachęcić błonkówki do wyjścia, warto delikatnie postukać w dno plastikowej buteleczki. Buteleczki zawierające wiechońkę miniarkową otwiera się w tych miejscach w szklarni, w których nasilenie miniarek na liściach jest największe. Po wylocie Diglyphusa buteleczkę warto zostawić na macie, w której rosną pomidory lub ogórki, gdyż mogą znaleźć się w niej jeszcze pojedyncze osobnik, które nie zdążyły wylecieć.

Pierwsze spasożytowane larwy miniarek zaobserwować można po 2 tygodniach od czasu introdukcji Diglyphusa.

 

Pierwsze spasożytowane larwy miniarek zaobserwować można po 2 tygodniach od czasu introdukcji. Obecność wiechońki miniarkowej stwierdzić można po pojawieniu się krótkich, urwanych min, które zawierają martwe larwy.  Najlepsze efekty uzyskuje się, stosując ją w wyższych temperaturach.

 

Love Natura – Kochamy to, co naturalne!

Spodobał Ci się nasz artykuł? Udostępnij go znajomym!

Przemysław Matuszewski

Jestem mgr inż. agronomii. Interesuję się uprawą roślin i wszystkim, co jest z nimi związane. Pasjonują mnie dziedziny dotyczące ogrodnictwa, biologicznych środków ochrony roślin, uprawy pod osłonami oraz rolnictwa ekologicznego. Ponadto fascynuje mnie meteorologia i ekstremalne zjawiska atmosferyczne. Staram się być jak najbliżej natury i żyć w zgodzie z nią. Uwielbiam kontakt z przyrodą. Lubię wszystko, co naturalne.

Podoba Ci się nasza strona? Podziel się nią ze znajomymi :)